Shangri - La

Anything under the sun - in Thamizh!

Thursday, May 06, 2004

இருளில் ஒர் அலறல்

சமீபத்தில் நாகர்ஹொளே (கர்நாடகா) போய் வந்த நண்பர் ஒருவருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். பேச்சுவாக்கில், அந்த வனப்பகுதியில் சுற்றுலா வசதிக்காகக் கட்டப்பட்டிருந்த காட்டேஜ்களின் வாடகை இப்பொழுது எக்கச்சக்கமாக எகிறிவிட்டதென்றும் கூறினார்.

நான் நாகர்ஹொளேயைப் பார்த்து ஐந்து அல்லது ஆறு வருடங்களாவது இருக்கும்.

பச்சைப் பசேல் காட்டுப் பகுதியும், இருளில் விலங்குகள் நடமாடும் ஓசைகளும், வழக்கத்தை விடப் பெரிதான வண்டு, பாச்சை, நட்டுவாக்கிளி என வெவ்வேறு சைஸில் பூச்சிகளும் 'டக்'கென்று நினைவுக்கு வருகின்றன. நாங்கள் சென்றது ஒரு மே மாத்ததில். துல்லியமான பகல் வேளைகளில் காட்டுப் பகுதியை ரசிக்க இரு கண் போதவில்லை. இருட்ட ஆரம்பித்தவுடன்தான் தொடங்கியது பிரச்சனை. இராத்திரி ரோட்டில் நடக்கும்போது, காலை மிக மிக ஜாக்கிரதையாக வைத்து நடந்தது ஞாபகம் இருக்கிரது. அப்படியும், பெயர் தெரியாத ஜந்துக்கள் முகத்தைச் சுற்றி 'ஙொய்'யென்று பறப்பதை தடுக்க முடியவில்லை.

நாங்கள் நாகர்ஹொளே போய்ச் சேர்ந்த்பொழுது மாலை மணி ஆறு. இருளுடன் குளிரும் பரவ ஆரம்பித்திருந்தது. அங்கிருந்த கைடு ஒருவர், கன்னடம் கலந்த தமிழில் எங்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்த காட்டேஜ்களைக் காட்ட அழைத்துச் சென்றார். (ஒன்றின் பெயர் 'மல்லப் பிரபா'. இன்னொன்றின் பெயர் 'கட்டப் பிரபா'. இரண்டுமே நதிகளின் பெயர்கள்.). பெட்டிகளைத் தூக்கிக்கொண்டு, பிரதான சாலையிலிருந்து பிரிந்து சென்ற பாதை ஒன்றில் அவருடன் இறங்கிச் சென்றோம். வனப்பகுதியைப் பற்றி விசாரித்துக்கொண்டு சென்றோம்.

"என்ன மாதிரி மிருகமெல்லாம் உண்டு?"

கைடுக்கு உற்சாகம் தாங்கவில்லை. "எல்லாம் உண்டு,' என்றார் பெரிய புன்னகையுடன்.

"எல்லாம்னா?"

"யானை, கரடி, நெறைய அனிமல்ஸ்..."

"இந்தப் பக்கமெல்லாம் வருமா?" நாங்கள் நடந்துகொண்டிருந்த இடமே காட்டை ஒட்டித்தான். பரவ ஆரம்பித்த இருளில் ஒவ்வொரு மரமும் விசித்திர உருவத்துடன் காட்சியளித்தது. பத்தடி தாண்டினால் ஒன்றுமே புலப்படவில்லை.

"ஓ. கண்டிப்பா வரும். ஈவினிங் 6.30க்கு கரெக்டா ஒரு யானை வரும். இந்தப் பக்கமெல்லாம் பிளிறிட்டுப் போகும்--"

"ஐ¨யையோ..."

"பயப்பட வேண்டாம்...அதுக்கு லேசா கிறுக்குப் புடிச்சிருக்கு. அவ்வளவுதான்."

நாங்கள் ஒருவரையருவர் கிலியுடன் பார்த்துக்கொள்ள, அவர் தன்பாட்டுக்கு கிறுக்குப் பிடித்த யானையை, ஒரு செல்லப் பிராணியின் குறும்புத்தனத்தை விவரிப்பது போல் புகழ்ந்துகொண்டிருந்தார். (நியாயம்தான். அவரை பொறுத்தவரை அந்த யானையும் செல்லப் பிராணிதானே.). நான் அவர் பேச்சைக் கேட்கவும் முடியாமல், கேட்காமல் இருக்கவும் முடியாமல், காட்டுக்குள் உற்று உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டு வந்தேன்.

"பயப்படாதீங்க. இப்பல்லாம் வராது."

"ஆறரை மணிக்கு வரும்னீங்களே? " அப்போது மணி ஆறேகால்.

இன்னொரு பயம் தொற்றிக்கொண்டது. இராத்திரி சாப்பாட்டிற்கு வெளியே போக வேண்டாமா? என்ன செய்வது?

"சில சம்யம் அதுக்கு முன்னாலேயும் வரும்." என் நடையின் வேகத்தை எட்ட முடியாமல் என்னைச் சேர்ந்தவர்கள் பின்தங்க ஆரம்பித்தார்கள்.

ஒரு வழியாகக் காட்டேஜை வந்தடைந்தோம். எங்கள் கைடு பூட்டைக் கழற்றி, தாஜ் மஹாலைத் திறந்து காட்டும் தோரணையுடன் கதவுகளை விரியத் திறந்தார். உள்ளே நுழைந்து, தூசு தும்பையெல்லாம் தட்டி, ஜன்னல்களைத் திறந்தோம். பரவாயில்லை. நல்ல கெட்டியான கம்பிகள். உறுதியான மரம். ஹ. எந்த யானை எங்களை என்ன செய்து விடும்?

"சாப்பாட்டுக்கு என்ன வேணும்?" என்றார் எங்கள் வழிகாட்டி. அப்பா அவருடன் பேச, நான் எங்கள் குடியிருப்பை ஆராய்ந்தேன். பின்பக்கக் கதவு மூடியிருந்தது. அருகிலிருந்த ஜன்னலைத் திறந்தால், நேரெதிரே காடு. எந்தக் காட்டுப் பகுதிக்கும் நான் அவ்வளவு அருகில் இருந்தது கிடையாது. மனசுக்குள் ஒரு குறுகுறுப்பு. சாயங்கால வேளையின் 'ஜில்' காற்றை அனுபவித்தவாறு நான் கதவின் தாழ்ப்பாளை நீக்க முயல, வருடக்கணக்கான அழுக்கில் அது சிக்கித் தவிக்க, நான் விடாப்பிடியாக அதைப் பிடித்து இழுக்க...

கதவு கையோடு வந்துவிட்டது.

எண்ணம் 1: அடடா. நமக்கு எப்படியோ அசாத்திய சூப்பர்மேன்(வுமன்?) பலம் வந்து, கதவையே பிய்த்து எறிந்துவிட்டோம்.

எண்ணம் 2: சேச்சே. எனக்கு எந்த பலமும் வரவில்லை. கதவு அத்தனை லட்சணம். ஒரு இழுப்பு இழுத்தவுடன் பிய்த்துகொண்டு வந்துவிட்டது.


பின்பக்கக் கதவுகளைக் கைகளில் தாங்கியபடி, எதிரே கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் இருளில் மறைந்த அடர்ந்த வனப்பகுதியைப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றேன். என்னமாக காட்டேஜ் கட்டியிருக்கிறார்கள். இப்படி எங்கேயாவது உண்டா? கையோடு கதவு வந்து, எந்த சிக்கலும் இல்லாமல் எழில் பொங்கும் கானகக் காட்சியை இரு கண் கொண்டு ரசிக்க வசதியாக இருக்...

கிறுக்குப் பிடித்த யானை. கதவில்லாத காட்டேஜ்.

"ஐய்யோ, ஐய்யோ, ஐய்யய்யோ....!!!!!!!!"

(தொடரும்.)


|

Monday, May 03, 2004

மழையே மழையே...!

அதிசயம் ஆனால் உண்மை. நம்பினால் நம்புங்கள்.

சென்னையில் மழை பெய்கிறது.

காலையிலிருந்து கொளுத்தும் சூரியன் இல்லை. கண்ணைச் சுருக்கும் வெள்ளை வெயில் இல்லை.

நேற்றே என்னவோ வித்தியாசமான வாசம் வீசுகிறதே என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். வெளியே தரையில் பரவியிருக்கும் சிமெண்ட்டினால் கொஞ்சம் நேரம் கழித்துத்தான் என் மூக்கை எட்டியது.

மண் வாசனை.

(கவிதை எழுதலாம் போல விபரீதமாக எல்லாம் தோன்றுகிறது (??!!) Yahoo!!!!!)


மேலேயிருப்பதற்கு சம்பந்தமில்லாத பின்குறிப்பு: 'யூனிகோடு, யூனிகோடு', என்று என்னை மாறச் சொல்லிப் பிடுங்கியெடுத்தவர்கள் என் கையில் கிடைத்தால்.....
"உன் வலைப்பதிவை படிக்கவே முடியலை. என்ன எழுதியிருக்க? திஸ்கியில எழுதலியா?" என்று மடல்கள். Grrrr....!

|

Sunday, May 02, 2004

மிதிலையின் முற்றுகை

The Siege of Mithila. அஷோக் பேங்க்கர் (Ashok Banker)எழுதும் இராமாயணத்தின் இரண்டாம் பகுதி. சமீபத்தில்தான் படித்து முடித்தேன். முதல் பகுதியான 'The Prince of Ayodhya' பற்றி ஏற்கனவே எழுதியிருக்கிறேன். அதைப் படித்த உடனேயே, 'இரண்டாவது பகுதியை இந்த நிமிடமே படித்து முடிக்கவேண்டும்' என்ற உந்துதல் ஏற்பட்டது. ஆயிரம் முறை படித்த கதைதான். இருந்தாலும் சஸ்பென்ஸ் தாங்க முடியவில்லை.

The Siege of Mithila
இரண்டாவது பகுதியும் கைக்குக் கிடைத்தது. முதல் பகுதியைப் போல், இதிலும் விருவிருப்புக்குக் குறைவில்லை. முதல் பகுதி, இராம லக்ஷ்மணர்கள் தாடகையை வதம் செய்வதோடு முடிகிறது. இரண்டாம் பகுதி, மிதிலையின் மீது ஏற்படும் தாக்குதலையும், அதை இராமர் (விசுவாமித்திரர் துணையோடு) எப்படி முறியடிக்கிறார் என்பதோடு நிறைவு பெறுகிறது. [எனக்கு ஒரு சந்தேகம்: வால்மீகி இராமாயணத்தில், இராவணன் மிதிலையின் மீது நேரடித் தாக்குதல் ஏதேனும் நடத்துகிறானா என்ன? இது வரை எழுதப்பட்ட இராமாயண வகைகளையெல்லாம் படித்துவிட்டு எழுத ஆரம்பித்ததாகத்தான் பேங்க்கர் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்].


பேங்க்கரின் இராமாயணத்தில் எனக்குப் பிடித்த விஷயங்கள் நிறைய. அவற்றில் பிரதானமானது: இராமனை மனிதப் பிறவியாகச் சித்தரித்திருப்பது. [இராமாயணமே அதைச் சுற்றித்தானே பின்னப்பட்டிருக்கிறது என்கிறீர்களா? இராமாயணம் மனித உருவெடுத்த தெய்வத்தைக் காட்டுவது உண்மைதான். ஆனால், அதிலும் தெய்வீகத்தைத்தான் பிரதானப்படுத்தியிருப்பதாக எனக்குத் தோன்றும்.] சாதாரண மனிதர்களுக்கு ஏற்படும் கோபதாப எரிச்சல்களுடன் அவனைக் காட்டியிருப்பது வித்தியாசம். பதினாறு வயது வாலிபனாக, தம்பிகளுடன் விளையாடி, மரமேறி மாங்காய் பறித்து [அதை உப்புடன் தொட்டு சப்புக்கொட்டிக்கொண்டு சாப்பிட்டு]...ரசனையுடன் இராமனை உயிருடன் கண்முன்னால் நடமாட விட்டிருக்கிறார். உண்மையைச் சொல்கிறேன்: இராமனைக் கடவுள் தன்மை கொண்ட அவதார புருஷனாகப் பார்த்து எனக்கு அலுத்து விட்டது. தெய்வம் மனிதனைப் போல் வந்ததால் அல்லவா, அந்த அவதாரத்திற்கு அவ்வளவு பெருமை? அப்படியானால், மனிதனாக அவரைச் சித்தரிப்பதில் அல்லவா, அதிக கவனம் வேண்டும்? அவதாரம் கோடிக்கணக்கான அசுரர்களை கொன்று குவித்ததில் என்ன அதிசயம்? அதே காரியத்தை சாதாரண மனிதன் செய்ததில்தானே விஷயம் இருக்கிறது? நான் படித்த/கேட்ட கதைகள் எல்லாம், 'larger than life' போன்ற உருவத்தை, சகல வித்தை கற்ற, தவறே செய்ய முடியாத கடவுளைத்தான் காட்டின.

இந்த இராமன் இனிமையானவன். எல்லோரையும் போல் பேசுகிறான், சிரிக்கிறான், அழுகிறான், அலுப்பும் சலிப்பும் குழப்பமும் அடைகிறான். தசரதன் கைகேயியின் ஜாலத்தில் மயங்கி, தன் பட்டமகிஷியை உதாசீனப்படுத்தும்போது, தன் அம்மா கவுசல்யாவின் சார்பாக ஆத்திரம் அடைகிறான் [இது கண்டிப்பாகப் புதுசு. புத்தக வாசிப்பின் போது, இந்தச் சம்பவம் குறித்துப் பேச்சு வந்தது. 'இராமாயணத்தில் இப்படி ஒரு சம்பவம் இருப்பது உண்மையா, அல்லது நீங்களே கதை கட்டிவிட்டீர்களா?' என்று ஒரு வாசகர் காரசாரமாகக் கேட்க, இன்னொரு வாசகர் பதில் சொல்ல, விவாதம் முற்றி, ரகளையாகிவிட்டது.:-)] சீதையின் அழகைப் பார்த்து சொக்கிப் போகிறான். தம்பியின் நக்கலுக்குப் பதிலடி கொடுக்கிறான். செல்லமாக அடித்துக்கொள்கிறான். 'அடக்கமான பையன்' இமேஜை விட இது பரவாயில்லை. இராமர் வாழ்ந்த காலத்தில் இப்படித்தான் இருந்திருப்பார் என்பதை நம்ப முடிகிறது.

இதை நான் குறிப்பிட்ட போது, "...You've just summed my exact feelings when reading those earlier versions--particularly Ramcharitramanas. I'm human. I want to know how another human being would have dealt with such challenges and experiences, Rama the man, not the avatar, even though he may have been one. That's where my desire to write the Ramayana sparked." என்றார் பேங்க்கர்.

ஏறக்குறைய இதே எண்ணம் மகாபாரதத்திலும் எனக்கு உண்டு. கிருஷ்ணர் எவ்வளவு ஜாலியான பேர்வழி? கோபிகை லீலைகளைத் தாண்டி, அவருக்கு மிக நுண்ணிய personality உண்டு. கிருஷ்ணரை தெய்வமாக மட்டுமே பார்க்காமல், சாதாரண மனிதப் பிறவியாக எண்ணிப் பாருங்கள். அவர் எத்தனை சாதித்தார் என்பதும், அவர் சமாளித்த பிரச்சனைகளின் ஆழமும் புரியும். அதையெல்லாம் ஆராயாமல், பொத்தாம்பொதுவாக அவதாரமாக உயர்த்திவிட்டார்கள். அவரது personalityஇன் நுணுக்கங்களை அணு அணுவாக ரசிக்க வழி ஏற்படவில்லை. ப்ச்.

கிருஷ்ணரைக் கடவுளாக வழிபடுவது ஒரு விதம். Character analysis என்பது வேறு.

பேங்க்கர் கதையை நகர்த்திச் செல்லும் விதம், இப்பொழுது ஆங்கிலத்தில் வெற்றி நடை போடும் fantasy கதைகளை ஒத்து இருக்கிறது. மந்திரஜால வித்தைகளை நம்பும்படிச் சொல்லியிருக்கிறார். [அதெல்லாம் கடவுள் சமாச்சாரம் என்று நழுவாமல்.]. அயோத்தியையும், மிதிலையும் தெருத் தெருவாக, வீதி வீதியாக, அரண்மனை முழுவதையும் நிறுத்தி நிதானமாக வர்ணிக்கிறார். தத்ரூபமாக இருக்கிறது. சில இடங்களில் அதே வர்ணனை அதீதமாக இருந்தாலும், பொறுத்துக்கொள்ள முடிகிறது. நடையில் விருவிருப்பைக்கூட்ட வார்தைகளை அதிகப்படுத்தியிருக்கிறார். [படிக்கும் போது மனம் தானே edit செய்வதைத் தடுக்க முடியவில்லை.:-)]. ஆனாலும், கதை முடியும் போது, 'அடுத்தது என்ன?' என்ற பரபரப்பு ஏற்படுகிறது. அடுத்த பகுதி எப்போது வரும் என்று காத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

Lord of the Rings படம் பார்த்தபோது, அவர்கள் கதையைக் கொண்டு சென்ற விதத்தையும், அந்த பிரம்மாண்டத்தையும், கதாபாத்திரங்கள் செதுக்கப்பட்ட நேர்த்தியையும் பார்த்த போது, பிரமிப்பாக இருந்தது. ஏக்கமாகவும் இருந்தது. நம் புராணங்கள் இவற்றுக்கு எந்த வகையிலும் குறைந்தவை அல்ல. இவற்றையெல்லாம் யார், எப்போது, ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் நடுவில் பத்து நிமிடம் வரையில் இடைவெளி கொடுத்து நேரத்தை ஓட்டாமல், இவ்வளவு பெரிய அளவில் எடுக்கப்போகிறார்கள்?


|
என்னைப் போல் ஒருவன்


'ஜிமெயில்' 'ஜிமெயில்' என்று ஊரே முழங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. 'நாங்கள் 1000 MB தருகிறோமாக்கும் என்று சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறவர்களுக்குப் போட்டியாக, இவர்கள் குதித்திருக்கிறார்கள். 'ஜிமெயில் கொடுப்பதற்கும் மேலாகத் தருகிறோமாக்கும்' என்று வேறு சொல்கிறார்கள். சபாஷ். சரியான போட்டி!

|